درنا

وقتی فرانسویان نیروهای اشغالگر را از فرانسه خارج کردند، ژنرال دوگل از آندره موروا رمان نویس و متفکر بزرگ خواست تا وزارت آموزش و پروش را برعهده بگیرد. موروا پذیرفت اما گفت من کتاب های درسی را اساس عوض می کنم و تا پایان تحصیلات دبیرستان به بچه ها بیش از سه چیز نخواهم آموخت. یکی زبان و ادبیات فرانسه تا فرهنگ کشور خودشان را بشناسند.

یکی ریاضیات که وقتی در حال خرید و فروش هستند کلاهی سرشان نرود و دیگر فقط درس های زندگی را به آنها یاد خواهم داد. فیزیک و شیمی و تاریخ و جغرافی و… را می گذارم برای زمانی که وارد دانشگاه می شوند و می خواهند در رشته خاصی وارد شوند. اما چیزهایی هست که همه آنها به آن نیاز دارند، چه مرد، چه زن، چه فقیر چه ثروتمند و… هرچه باشند به این نیاز دارند و من درس های زندگی را تا 18 سالگی به آنها یاد خواهم داد، بقیه بماند برای دانشگاه. البته دوگل نپذیرفت و آندره موروا خودش سه جلد کتاب با نام «درس های زندگی» نوشت.

پیرمردی صبح زود از خانه اش خارج شد… در راه با یک ماشین تصادف کرد و آسیب دید. عابرانی که از آن حوالی رد می شدند به سرعت او را به اولین درمانگاه رساندند.

پرستاران ابتدا زخم های پیرمرد را پانسمان کردند، سپس به او گفتند: باید از شما عکسبرداری شود تا مطمئن شویم جایی از بدنتان آسیب ندیده است.

پیرمرد غمگین شد و گفت: عجله دارم؛ نیازی به عکسبرداری نیست!

پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند.

پیرمرد گفت: همسرم در خانه سالمندان است. هر روز صبح به آنجا می روم و صبحانه را با او می خورم؛ نمی خواهم دیر شود.

پرستاری به او گفت: خودمان به او خبر می دهیم.

پیرمرد با اندوه گفت: متاسفانه او آلزایمر دارد. چیزی را به یاد نمی آورد؛ حتی مرا هم نمی شناسد!

پرستار با حیرت پرسید: وقتی او نمی داند شما چه کسی هستید، چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می روید؟!

پیرمرد با صدایی گرفته، به آرامی گفت: اما من که می دانم او چه کسی است…

پسرک پدربزرگش را تماشا کرد که نامه ای می نوشت .
بالاخره پرسید :
- ماجرای کارهای خودمان را می نویسید ؟ درباره ی من می نویسید ؟
پدربزرگش از نوشتن دست کشید و لبخند زنان به نوه اش گفت :
- درسته درباره ی تو می نویسم اما مهم تر از نوشته هایم مدادی است که با آن می نویسم .
می خواهم وقتی بزرگ شدی مانند این مداد شوی .
پسرک با تعجب به مداد نگاه کرد و چیز خاصی در آن ندید .

- اما این هم مثل بقیه مدادهایی است که دیده ام .
- بستگی داره چطور به آن نگاه کنی . در این مداد 5 خاصیت است که اگر به دستشان بیاوری ، تا آخر عمرت با آرامش زندگی می کنی .

صفت اول :
می توانی کارهای بزرگ کنی اما نباید هرگز فراموش کنی که دستی وجود دارد که حرکت تو را هدایت می کند .
اسم این دست خداست .
او همیشه باید تو را در مسیر ارده اش حرکت دهد .

صفت دوم :
گاهی باید از آنچه می نویسی دست بکشی و از مداد تراش استفاده کنی . این باعث می شود مداد کمی رنج بکشد اما آخر کار ، نوکش تیزتر می شود .
پس بدان که باید رنج هایی را تحمل کنی چرا که این رنج باعث می شود انسان بهتری شوی .

صفت سوم :
مداد همیشه اجازه می دهد برای پاک کردن یک اشتباه از پاک کن استفاده کنیم .
بدان که تصیح یک کار خطا ، کار بدی نیست . در واقع برای اینکه خودت را در مسیر درست نگهداری مهم است.

صفت چهارم :
چوب یا شکل خارجی مداد مهم نیست ، زغالی اهمیت دارد که داخل چوب است .
پس همیشه مراقبت درونت باش چه خبر است .

صفت پنجم :
همیشه اثری از خود به جا می گذارد .
بدان هر کار در زندگی ات می کنی ردی به جا می گذارد و سعی کن نسبت به هر کاری می کنی هوشیار باشی و بدانی چه می کنی .

ابراز عشق ….

یک روز معلم از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید: آیا می توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق بیان کنید؟

برخی از دانش آموزان گفتند :با “بخشیدن"عشقشان را معنا می کنند ،برخی دادن گل و هدیه و حرف های دل نشین را راه بیان عشق عنوان 

کردند و شماری هم با هم بودن در تحمل رنج و سختی ها ولذت بردن از خوشبختی را راه بیان عشق معرفی کردند.

در آن بین پسری بر خواست و پیش از این که شیوه دلخواه را برای ابراز عشق بیان کند داستانی تعریف کرد:

یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند آن ها وقتی به بالای تپه رفتند درجا میخ

کوب شدند . یک ببر بزرگ جلوی زن و شوهر ایستاده و به آن ها خیره شده بود شوهر تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار

نبود.   رنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر گرسنه نمی توانستند کوچک ترین حرکتی انجام دهند . ببر آرام به طرف آنها حرکت کرد

در همان لحظه مرد زیست شناس فریاد زنان فرار کرد و همسرش را تنها گذاشت و رفت ؛ بلا فاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد

صدای زجه مرد بلند شد و به گوش زن جوان رسید….ببر رفت وزن زنده ماند.

داستان که به اینجا رسید دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن آن مرد .

در آن لحظه پسرک از هم کلاسی های خود پرسید: آیا می دانید آن مرد در لحظه ی آخر زندگی خود چه فریاد زد؟

بچه ها حدس زدند حتما از همسر خود معذرت خواسته که او را تنها گذاشته است !

آن پسر جواب داد : نه آخرین حرف مرد این بود که “عزیزم تو بهترین مونسم بودی از پسرمان خوب مواظبت کن و به او بگو پدرت همیشه

عاشقت بود."      در حالی که قطره های اشک بلورین پسر از چشمانش جاری بود ادامه داد:

همه زیست شناسان می دانند که ببر فقط به کسی حمله می کند که حرکتی انجام دهد یا فرار کند .

پدر من در آن لحظه وحشتناک با فدا کردن جانش پیش مرگ مادرم شد و  او را نجات داد این صادقانه ترین و بی ریا ترین راه پدرم برای بیان

عشقش به مادرم و من بود.

بالای ساختمان چندطبقه…..

دخترکی گیسو پریشان که جاده زندگی را تا این پرتگاه ادامه داده اما آفرین به او که قلم به دستان لرزانش می گیرد و قبل از سقوط جاده درست زندگی را برای دختران و پسران می نویسد .

واین گونه اشک می نویسد :  الان که دارم به جهنم سقوط می کنم آرزوی بهشت خانواده ام را دارم……

این را دخترک فراری نوشت …….ولی تو خیال نکن که بهشتش از تو بهتر بود ……چه بهشتی ….؟؟؟

می گوید خانواده ام این بود….. یک خانه ی قدیمی …مادرم را اژدهای طلاق بلعیده بود ……نه کسی نه کاری فقط یک پدر داشتم که قبل از فرار برج زهرمارم بود معتادی که دیدنش کفاره ی گناهانم بود وبودنش مایه ی سرشکستگی ….گوشه ای افتاده بود و توان مگس پراندن نداشت……. بد خلق و بد سیرت و بد صورت

اما الان که من بالای تخته ی شیرجه خودکشی هستم به گرداب هلاکت نظرم عوض شده

کاش می شد به بهشت خانواده ام برگردم ….همان خانه ای که اگر رونق نداشت اما آشیانه ام بود….. کاش بودم و خودم غبارش را می گرفتم و رونقش می دادم ……مادرم اگر نبود اما فرصت مادر شدن بود……… پدرم اگر زمین خورده ی هوس هایش بود اما همان پدر معتاد زوار در رفته سایه ی امنی بالای سرم بود ……..و بهانه ای برای مهربانی با پدر وبا خدا کاش برای خداهم که بود به پدرم محبت می کردم وبه خودم ……